PREZENTADO DE LA BLOGO


Prezentado de la blogo:

La vortoj havas nek semantikan, nek lingvan limon. Eble ilia unika, efektiva, limsigno estas tiu kiu apartigas la revon de la realeco. En la blogo estas miaj poeziaĵoj, rakontoj, recenzioj, ktp, du-lingve, paralele. Eo estas internacia lingvo kiu naskiĝis en la dua duono de deknaǔa jarcento el ideo de unu homo: Zamenhof. Li esperis, ke per la uzo de neǔtrala lingvo, ĉiuj la lingvaj limoj /kaj ne nur la lingvaj limoj/ inter la popoloj de la mondo estus transpasitaj, finfine.


mercoledì 17 luglio 2019

La bolla

 Ho scritto questo racconto anni fa. L'ho pubblicato in diversi forum di scrittura e ora lo ripropongo anche qui. 

I Parte



– Ti sembra un comportamento giusto, il tuo? – chiese Simone rimanendo in piedi sulle gambe divaricate, ma in un precario equilibrio, incurante del fatto che, senza un baricentro stabile, sarebbe potuto cadere da un momento all'altro.

Le dita della mano destra erano piegate ad artiglio a causa di un tic nervoso al quale egli non poneva più attenzione dal giorno in cui le peculiarità fisiche di qualunque essere umano, comprese le proprie, avevano smesso di apparirgli interessanti.

Silvia non gli rispose. Non emise un suono, non accennò un gesto. Sebbene lo ascoltasse (giacché la scarsa distanza fra i loro corpi rendeva impossibile arrestare il propagarsi del suono prima che esso penetrasse i suoi timpani), sembrava che lì, nella stanza con lei, non ci fosse nessuno; che la lama di nessuna parola minacciasse di fendere il silenzio impenetrabile dentro cui si era accoccolata.

Non tentò neppure un moto di protesta circa l'intromissione dell' “estraneo” dentro il proprio spazio vitale: una bolla trasparente ricca di ossigeno, di cui si nutriva con morsi famelici. Normalmente niente e nessuno avrebbe potuto distoglierla dal torpore emozionale in cui amava muoversi come un'ombra senza forma.

– Posso sperare in un po' di comprensione? in un po' di disprezzo? – insistette l'uomo provocatoriamente, tentando di strapparla a forza dal luogo di clausura interiore dove si rifugiava, ormai, per periodi sempre più lunghi e a intervalli sempre più esigui. – Ti degneresti di rispondermi, almeno? – sbottò, suo malgrado, mentre stava ancora tentando di dominare, in ogni modo, l'onda rabbiosa che sentiva gonfiarsi nel petto con l'irruenza di uno<i> tsunami </i>devastatore.

Silvia, per alcuni secondi, spinse il proprio sguardo neutro sugli occhi di <i>lui</i>.

La curiosità di constatare da quale umore fossero attraversati adesso gli specchi neri di un' anima così possessiva, bramosa di risposte, l'affascinò al punto da farla uscire fuori dall' isolamento.

La vivacità dell'occhiata, che lanciò all'altro, si sostituì in un lampo all'indifferenza piatta con cui lei era solita passare in rassegna le presenze animate e non, cadute nel proprio orizzonte visivo. – Vorresti che ti dicessi ciò che si aspetta un marito? – gli chiese, cogliendolo di sorpresa.

– Sarebbe un inizio... – ammise l'uomo, avanzando di qualche passo verso il divano. Avrebbe tanto desiderato allungare la mano per accarezzarle il volto; per tentare di riscaldare, con il palmo della mano, il freddo pungente che osservava, impotente, vessare la pelle d'alabastro. Avrebbe voluto abbracciare la moglie finché ogni singola scheggia di ghiaccio, conficcata nel suo fragile cuore, non fosse stata disciolta dal calore confortante che le avrebbe trasmesso. Ma egli rifuggì dall'idea immediatamente, perfino nell'immaginazione. Se soltanto avesse provato ad avvicinarsi ulteriormente, Silvia avrebbe scrollato la testa. Quanto odiava quelle scrollatine impercettibili con con cui presidiava il proprio territorio, difendendolo dalle intrusioni nemiche!

– Io ti comprendo, io non ti disprezzo, – lo rassicurò lei.

La risposta gettò l'uomo nello sconforto. – Sai una cosa? Non m'importava sentire ciò che avrebbe detto una moglie, <i>mia </i>moglie, – egli soggiunse, con asprezza malcelata.

– Credevo di sì. Devo aver frainteso. – Lei parve scusarsi.

– Adesso dimmi pure quello che preferisci, – la incitò Simone. La richiesta, si accorse un attimo dopo averla formulata, gli era uscita fuori a causa di un <i>lapsus</i>. La rinnovata delusione (scoccata dalla bocca di lei più letale di una freccia avvelenata), aveva spazzato via i pochi rimasugli di speranza – già lacerati – che albergavano in qualche cantuccio del suo amore anchilosato.

la curiosità di Silvia verso Simone, intanto, si era esaurita nell'arco di pochi battiti di ciglia. Subito dopo lo sguardo della donna si era fissato nuovamente sulla bolla e, attraverso le sue pareti trasparenti, lo aveva fatto scivolare lontano, oltre ogni cosa che aveva scorto vorticare intorno; oltre i riflessi (trepidanti, esigenti, collerici, rassegnati) che aveva intravisto negli occhi questuanti del marito.

Fuori dalla bolla gli oggetti tornarono a danzare uniti, in una spirale caotica di casualità e determinazione. Ella non sapeva quale consistenza avessero al di là delle pareti opalescenti, le quali, pur sottilissime, frapponevano un filtro efficace fra sé stessa e tutto il resto. Non c'era motivo che lo sapesse perché l'informazione non avrebbe influito sul grado, assai attendibile, delle sue percezioni.

– Questa faccenda non mi riguarda, – concluse lei, offrendo al suo interlocutore un'eloquente <i>tabula rasa</i> di emozioni. Quindi, rotolò di nuovo dentro un silenzio irreale da cui non fece trapelare il minimo crepitio.

Egli rimase in piedi dov'era, contemplando il viso d'alabastro della moglie, con l'artiglio di carne che non gl'ispirava il più piccolo ribrezzo così come non gli suscitava la più fievole pena.



II Parte



All'improvviso un pensiero gli attraversò la mente con la veemenza di un proiettile vagante che gli avesse trapassato la testa da parte a parte. Simone si girò di scatto, raggiungendo la finestra aperta del salotto con poche falcate.
Silvia era ora dietro le sue spalle. L'immagine di lei strappata via dai suoi occhi; la sua indifferenza, rivestita di piombo, una cappa di nebbia diradata da un vento pacificatore.
– E' maggio! – esclamò l'uomo affacciandosi fuori.
Mentre sfidava con noncuranza l'horror vacui, che già avvertiva salirgli lungo la spina dorsale, respirò l'aria fresca. Se gli fosse sembrato necessario, non avrebbe esitato ad arrampicarsi sul tetto del condominio, in preda alle vertigini. Avrebbe fatto le cose più folli pur di risentire quella sensazione familiare di felicità!

La prima volta che l'aveva avvertita era stato venticinque anni prima, durante il tragitto che percorreva a piedi per raggiungere la scuola elementare.

Come d'abitudine camminava a testa bassa, con lo sguardo rivolto a terra. A chi gli chiedeva la ragione di quella postura, rispondeva di non voler inciampare in qualche ostacolo. In realtà, con tale espediente, cercava di sfuggire le espressioni di dileggio dei compagni di classe i quali, poco discosti da lui, facevano a gara a imitare la sua mano ad uncino. Dopo l'esibizione degli attori in erba, ci sarebbe stata la proclamazione del vincitore: colui che si fosse accaparrato più consensi per la propria performance, sarebbe stato nominato “capo” del gruppo per l'intera giornata.

Le voci degli idioti assalivano i suoi orecchi come ronzii molesti; l'aspetto di quello sciame di mosche disgustose, svolazzanti sopra l'epidermide della mano, gli suscitava conati di vomito. Soltanto lui poteva udire il particolare clangore delle loro ali tozze; poteva notare le macchie orripilanti che sfregiavano la freschezza della loro infanzia annoiata

Il rituale fisso lo aveva stancato fino a sfinirlo. Avrebbe dovuto reagire. Se lo era imposto mille e mille volte. Una volta o l'altra avrebbe posto fine allo scherno eterno, prendendo la questione di petto. Per mettere a tacere quel branco di stupidi l'unica soluzione era quella di fare a botte. Per guadagnarsi il rispetto del gruppo non c'era altro mezzo che mostrarsi risoluto a livello fisico, picchiando a destra e a manca, con calci, pugni e spinte. Sarebbe stato un bambino che si sarebbe difeso dalla prepotenza di altri bambini. Che cosa ci sarebbe stato di strano? Niente, a parte il fatto che lui era un bambino di un' altra risma. Aveva un temperamento pacifico e odiava la violenza. Ciò lo frenava ogni qual volta la rabbia lo spingeva, invece, in posizione di contrattacco.

Che fare, allora? Non lo sapeva. Ma quel giorno decise di non fuggire più. Lo decise e il resto avvenne. Alzò la testa e sfidò il gruppetto semplicemente guardandolo. I compagni di classe, come ogni mattina, procedevano in due file compatte, ai suoi lati, sbeffeggiandolo nei modi più creativi. Quello sguardo infuocato li disorientò facendoli arretrare. Intorno cadde un silenzio meraviglioso. Le ali delle mosche si chiusero. Il disorientamento durò il tempo sufficiente affinché lui, prendendoli in contropiede, iniziasse a correre talmente veloce da distanziarli poco dopo.

Corse a perdifiato finché non fu sicuro di averli seminati. Giunto in prossimità del cortile della scuola, si nascose dietro un albero. Aveva il fiato corto e il cuore gli batteva a una velocità impressionante. Mentre stava inspirando ed espirando ripetutamente, i suoi occhi si alzarono e si fissarono sul cielo. Era uno sfondo omogeneo ricoperto dai toni dell'acquamarina e del lapislazzulo.

Non aveva mai visto niente di più bella di vita sua. Preda di un'eccitazione irrefrenabile, continuò a osservare il cielo azzurro che si estendeva, senza interruzioni, in tutte le direzioni.





III Parte





Da allora, anno dopo anno, allorché la primavera giungeva al culmine, la stessa euforia lo catturava improvvisamente e lo spingeva ad alzare il viso in alto – ovunque si trovasse – per guardare il cielo.

Il piacere provato nel contemplare la distesa assolata (che lo avrebbe sovrastato da un'altezza vertiginosa), era un regalo che riassaporava sempre con gratitudine, mentre lacrime invisibili di gioia gli colavano dagli occhi assetati di luce; e in quelle visioni la luce esplodeva da ogni angolo, con una vitalità abbacinante.

Lo spettacolo sempre identico a sé stesso, eppure alimentato da una linfa sempre nuova, lo riempiva di una felicità opulenta che traboccava, in pochi istanti, oltre i ricettori sensoriali sparsi sull'epidermide. Era come se ogni fibra del corpo fosse sollecitata da molteplici sensazioni e lui non riuscisse né a distinguerle, né a gestirle. La felicità, che lo faceva fremere a fior di pelle, aveva il potere di penetrargli fin dentro gli anfratti più oscuri dell'anima, illuminandoli con milioni di piccole fiammelle guizzanti.

L'impulso di scrutare il cielo, ricevendone in cambio una sensazione di leggerezza e di perfezione, gli sembrava un privilegio così prezioso che, spesso, si ritrovava a pensare che su di esso ci fosse una data di scadenza; che la speciale felicità, rispuntata fuori ad ogni primavera, prima o poi gli sarebbe stata sottratta da qualcuno. Quando sarebbe accaduto – e non dubitava che sarebbe stato così – non avrebbe esitato a sfoderare gli artigli, pur di riappropriarsene. Non avrebbe tentennato ancora.



Anche quando la incontrai la vera primavera arrivò puntuale a maggio”, pensò Simone. Erano passati già dodici anni. Incredibile! Uscito di casa, aveva risentito nascere un' agitazione crescente alla bocca dello stomaco e, senza chiedersi altro, si era precipitato istintivamente dove avrebbe goduto una privatissima epifania.

Si era fermato sul marciapiede. Ecco un luogo perfetto che avrebbe soddisfatto il suo bisogno di osservare il cielo. Aveva davvero un'altezza prodigiosa. Come si poteva soltanto immaginare di sfidare con lo sguardo la distanza incalcolabile che esso frapponeva fra sé e tutto ciò che stava sotto? All'apparenza era qualcosa di delicato – un ammasso di toni di blu mischiati tutti insieme su una tavolozza incorporea composta di luce – ma la sua vastità conservava una forza violenta che poteva esplodere in ogni istante.


Era questa constatazione che gli aveva tolto il respiro?

Forse, ma non solo. C'era stato dell'altro. Aveva udito una risata, fresca, disarmante, contagiosa; e poi gli arrivata una frase: – Giochiamo al gatto e al topo? D'accordo. Tanto vincerò io!

Riabbassando lo sguardo aveva notato una donna rincorrere un cappello di paglia, a pochi metri di distanza. Era lei che rideva cercando di acciuffarlo, mentre il vento lo spostava sempre più lontano.

Poi si era voltata. Ed era stato allora che lui aveva visto la sua pelle bianchissima risplendere sotto i raggi del sole...



Silvia, avvolta nel suo torpore, vagava in lungo e in largo attraverso gli spazi sconfinati del proprio deserto interiore, popolato da dune d'assenza e d'oblio. La bolla era un'ombra fidata e fedele. Senza la sua compagnia si sarebbe sentita sola.
“Che cosa guarda? Che cosa ricorda?” s'interrogò, destata per caso dal sonno dell'eremitaggio in cui si era confinata.





IV e ultima Parte





Lei, invece, aveva smesso di ricordare. Da principio era stato difficile imparare a vivere unicamente nel presente. Però c' era riuscita. Il passato era stato risucchiato, pezzo dopo pezzo, dentro un buco nero da cui – si augurava – non sarebbe mai "evaso". Era stata una ferrea volontà a spingere la sua memoria in quell'abisso di distruzione, strappandola dal feroce attaccamento che essa aveva sempre dimostrato nei confronti degli oggetti di cui si riempiva; perciò, adesso, nessuna disattenzione, nessun imprevisto avrebbe concesso a<i> ciò che era stato</i> la facoltà di riassaporare la libertà.

Hai ancora il cappello di paglia con il nastro giallo? – le domandò Simone rompendo il silenzio in cui entrambi galleggiavano, inerti.

L'ho buttato via l'anno scorso durante le pulizie.

Peccato! Ti regalava un'aria felice.

Non ho mai avuto un'aria felice, tanto meno con quel cappello; fingevo soltanto di averla, – replicò Silvia, infastidita dal fatto che il marito la costringesse a ricordare. Si vedeva obbligata ad aprire il buco nero e a frugarci dentro per rimpossessarsi di un frammento che aveva gettato via. S'immaginò di rovistare nel sacco per l'immondizia dei rifiuti indifferenziati. Oltre un tanfo pestilenziale, si domandò che altro avrebbe trovato.

Perché fingevi di essere felice?, – chiese Simone, sbalordito dalla sconcertante ammissione.

Quando credono che tu lo sei, smettono di renderti il fulcro della loro perfidia e iniziano a girarti al largo, – fu l'altra risposta inattesa di Silvia.

Egli annuì, ricordando come i compagni di classe avessero dirottato le loro vessazioni su un nuovo bersaglio allorché lui era cambiato, dopo la ribellione e la successiva fuga. Si voltò, fissandosi di nuovo sul volto femminile: sulle sopracciglia, sulle occhiaie più marcate del solito: due macchie nere che contaminavano l'immacolata purezza dell'incarnato. Gli si rivelò un' epifania ancor più sorprendente di quella trascendente a cui si abituato. – Io credo che tu sia infelice da molto tempo, – le disse lui con una schiettezza assoluta, priva di qualunque remora.

Lei non smentì l'opinione, né la confermò. Come al solito lasciò che tutto fosse libero di accadere e di compiersi; di nascere e di morire. Fuori dalla bolla invisibile (in cui respirava pur rimanendo quasi separata fisicamente dalla vita), tutto e tutti erano liberi di assumere ogni forma e ogni consistenza avessero desiderato.

Quando ti racchiudi in te stessa la tua infelicità si smorza, almeno? – la incalzò ancora Simone, a bruciapelo e senza arretrare di un millimetro davanti al silenzio tombale che leii gli opponeva.

Qualcosa accadde. La donna esitò. L'oblio era diventato la sua certezza, ma ora i ricordi stavano fuoriuscendo dal buco nero, sospinti da un flusso emorragico. Le pareti della bolla si restringevano sempre più, la stavano espellendo, era una sequenza errata di DNA che, improvvisamente, doveva essere distrutta. – Non si alleggerisce affatto, – ammise lei.

Simone sorrise, realmente felice perché sentiva di essere penetrato dentro la bolla della moglie. Soddisfatto, tornò nuovamente a fissare il cielo. Lo guardò con occhio riconoscente. Le sue sfumature si stendevano per ogni dove, nell'immobilità assolata dell'ennesima primavera. Provò una rinnovata sensazione di pienezza e di gratitudine.

Vieni qui, – la chiamò. – C'è qualcosa che vorrei tu vedessi.

Trascinandosi dietro la propria bolla in disfacimento, Silvia si alzò dal divano e andò alla finestra.

La bobelo

La bobelo estas  la esperantigo de rakonto kiun mi verkis longtempe. La origina titulo, itale, estas "La bolla" 

 
Unua Parto  

- Ĉu via sinteno al vi ŝajnas rekta? - demandis Simone. Li staris per dismalfermitaj gamboj sed necerte ekvilibris. Li ne zorgis pri la fakto ke, sen firma pezocentro, estus povinta fali de momento al momento.
La fingroj de la mano dekstra estis fleksitaj kvazaŭ hoko pro nerva tiko al kiu li ne atentis plu ek kiam la fizikaj karakterizoj de ajn ulo, kaj ankaǔ la siaj, ĉesis ŝajni al si interesaj.
Silvia ne respondis al li. Ŝi ne eligis sonon, ne kapsignis. Kvankam ŝi aŭskultis lin (ĉar la malgranda distanco inter iliaj korpoj neebligis haltigi la propagon de la sono antaǔ ol ĝi penetris en ŝiaj timpanoj) ŝajnas ke, tie, en la ĉambro kun ŝi, neniu estis; ŝajnas ke, la klingo de la vortoj ne minacis fendi la nepenetreblan silenton en kiu ŝi kaŝis.
Ŝi ne klopodis signon de protesto pri la enmetiĝo de la “eksterulo” en sia vitala spaco: en unu travidebla bobelo, plena da oksigeno ties ŝi morde nutris, voreme. Kutime nenio kaj neniu estus povinta deturni ŝin de la emocia torporo, en kiu ŝi amis moviĝi sin kvazaǔ ombro sin formo.
- Ĉu mi povas esperi, ke mi recevos iom da kompreno? iom da malastimo? – insistis la homo provoke, klopodante ŝiri ŝin de la enterna enfermiĝo kie ŝi forskapis, jam nun, dum tempoj ĉiam pli longaj kaj laŭ intervaloj ĉiam pli etaj. - Ĉu almenaŭ vi degnus respondi al mi?, - li eksplodis kontraŭvole dum ankoraǔ li klopodis reteni ĉiumniere, la koleran ondon kiu li sentis ŝveligi en la brusto per la impeto de unu detruanta tsunamo.
Silvia dum kelkaj momentoj direktis sian neǔtran rigardon al liaj okuloj. La scivolemo konstati kia humoro transpasis nun la spegulojn nigrajn de unu animo tiel posedema, avida de respondoj, ŝi fascinis ĝis la punkto ke, ŝi elvenis el la izoliĝo.
La vigleco de la ekvido, kiun ŝi ĵetis al la alia, anstataŭis fulmorapide la platan indiferencon per kiu ŝi kutimas revui la vivantajn kaj senvivajn ĉeestojn kiuj falis en sia vidkampo.
- Ĉu vi volus, ke mi dirus al vi kion oni atendas edzo? - al li ŝi demandis, surprizante lin.
- Tio estus komenco... - agnoskis la homo pluenirante iomete al la divano. Li tre estus dezirinta etendi la manon por karesi ŝian vizaĝon, por varmigi per manplato la pikan malvarmon kiun li observis, senpove, molesti la haǔton el alabastro. Li estus volinta ĉirkaubraki la edzinon ĝis ĉiu splito de frosto, enpikita en ŝia fragila koro, ne estus likviginta de la konsola varmo kiun li estus transdoninta al ŝi. Sed li tuj rifuzis la ideon, ankaŭ en sia imago. Se nur li estus klopodinta alproksimiĝi sin ankoraǔ, Silvia estus skuinta la kapon. Kiom li malamis tiujn skuetojn per kiuj ŝi gardis sian teritorion defendante ĝin de la entrudiĝoj malamikaj!
- Mi komprenas vin, mi ne malestimas vin – ŝi trankviligis lin.
La respondo deprimis la homon - Ĉu vi scias kion? Mi ne gravis aŭskulti tion kion estus dirinta edzino, mia edzino, - li aldonis ne bone kuŝante sian malmildecon.
- Mi kredis, ke jes, ke vi gravis. Mi miskomprenis, - ŝi ŝajnis pardonpeton.
- Nun vi diru al mi tion kion vi preferas, - ŝin instigis Simone.Tuj post esti espriminta la peton, li ekkonsciis, ke ĝi forskapis pro “lapsus”.
La refoja maliluzio (pafsendita el ŝia buŝo pli mortiga ol venena sago), forbalais la malmultajn restaĵojn de la espero – restaĵojn jam ŝiritajn - kiuj staris en iu angulo de lia ankiloza koro.
Dume la scivolemo de Silvia pri Simone estingiĝis dum malmultaj batoj de okulharoj. Tuj poste la rigardo de la virino denove fiksis sur la bobelo kaj, tra la parietoj travideblaj, ŝi glitigis ĝin malproksime, preter ĉiu afero kiun ŝi perceptis turniĝi ĉirkaŭe; preter la reflektoj (relektoj trepidaj, postulemaj, koleraj, rezignaciaj) kiujn ŝi duonvidis en la kvestistaj okuloj de la edzo.
Ekster la bobelo la objektoj returnis danci kune, en kaosa spiro de hazardeco kaj de decido.
Ŝi ne konis la konsiston de la objektoj trans la opaleskaj parietoj ĉar ili, kvankam subtilegaj, intermetis efikan filtrilon inter ŝi mem kaj la cetero.
Krome ne estis kaŭzo pro tio ŝi devus scii tion ĉar la informo ne estus influinta sur la grado, ege fidinda, de siaj perceptoj.
- Ĉi-tiu afero ne koncernas min – ŝi konkludis oferante al sia interparolanto elokventan absenton de emocioj. Do, ŝi denove ruliĝis en nereala silento de kiu ŝi ne malsekretiĝigis la plej magrandan bruon.
Li staris kie estis, kontemplante la vizaĝon el alabastro de la edzino kun sia el karno hoko kiu al li kaŭzis nek la plej etan naŭzon nek elvokis al li la plej softan punon.



Dua Parto

Abrupte penso trairis lian menson impete kvazaŭ vaganta pafaĵo kiu trapikis la kapon. Simone turniĝis rapide, atingante la malfermitan fenetron de la salono per malmultaj paŝlongoj.
Silvia estis nun malantaŭ liaj ŝultroj. Ŝia imago estis forŝirita el la okuloj; ŝia indiferenteco, kovrita per plombo, estis nuba mantelo maldensigita de paciganta vento.
- Estas Majo! - ekkris la viro dum li alfenestriĝis.
Dum li maltimis senzorge la “horror vacui”1 kiu jam li perceptis suriri laŭlonge de la vertebraro, li freŝan aeron spiris. Se li estus kredinta, ke tio bezonata, estus grimpinta senhezite sur la tegmento de la kunposedaĵo dum li havis la vertiĝojn. Li estus farinta la aferojn plej frenezajn por reprovi tian familian senson de feliĉeco.
Unuafoje li perceptis ĝin antaŭ dudekkvin jaroj, dum la vojo kiun li iris piede por atingi la bazlernejon.
Kiel ĉiam li marŝadis kape malalten, sia vido regardis teren. Al tiuj kiuj demandis al li la motivon de tia posizio, li respondis, ke ne volis trafi iun obstaklon. Anstataŭe, per tia artifiko, li ŝercas eviti la mokajn esprimoj de la samklasanoj kiuj, malmulte malproksimaj de li, konkuradis por imiti lian manon fleksan kvazaŭ hokon.
Post la elmontrado de la junulaj aktoroj, la gajnanto estus proklamita. Tiu kiu estus ricevinta la plej altan numeron de konsentoj pro sia prezento estus dekretita estro de la aro la tuta tago.
La voĉoj de la stultuloj atakis liajn orelojn kvazaŭ ĝenaj zumoj; la aspekto de tia naŭza muŝosvarmo, kiu flugetis super la epidermo de la mano, kaŭzis al li vomimpulson. Nur li povis senti la specifan bruon de iliaj dikmalaltaj flugiloj kaj rimarki la hororajn makulojn kiuj vundostrekis la freŝecon de ilia tediĝinta infaneco.
La stabila rito lacigis lin. Li estus devinta reagi. Li bone tion sciis. Li decidis tion. Iam aŭ tiam li estus finiganta la heternan ridtemon, solvante la problemon. Por silentigi tiun aron de stultuloj estis unika solvo: interboksi. Por gajni la respekton de la aro necesis la rezoluteco je fizika nivelo, frapante dekstren kaj liven per piedbatoj, per pugnoj kaj per puŝoj. Tiamaniere li estus estinta knabeto kiu estus sin defendinta de la perfortaĵoj de la aliaj knabetoj. Ĉi tio estus estinta strange? Ja ne, tamen li estis malsamklasa knabeto. Li havis emon pacan kaj malamis la perforton. Tio bremsis lin kiam la kolero, anstataŭe, lin instigis ekmoviĝi kontraŭatake.
Do, kion li povis fari? Li ne sciis tion. Tamen dum tiu tago li decidis ne forskapi plu. Li decidis tion kaj la cetero okazis. Li levis la kapon kaj defiis la areton simple regardante ĝin. La samklasanoj, kiel ĉi tiu mateno, iris apud li ambaŭflanke mokante lin ege kree. Tiu fajra regardo ilin konfuzis. Ili retroirigis. Ĉirkaŭe falis mirinda silento. La flugiloj de la muŝoj fermiĝis. La konfuzo daŭrigis sufiĉe por surprizi ilin denove. Li ekkuris tiel rapide, ke ilin preterdistancis post ne longe. Li kuiris unuspire ĝis li ne estis sekura, ke postlasis ilin. Kiam alvenis ĉe de la korto de la bazlernejo li kaŝiĝis malantaŭ arbo. Li estis senspira kaj la koro pulsis tre rapide.
Dum li enspiris kaj elspiris plurfoje, iliaj okuloj leviĝis kaj fiksis la ĉielon. Estis homogena fono surŝutita da nuancoj de la akvamarino kaj de la lazurito.
Li neniam vidis ion pli belan ol tio. Trafita de nebremsebla ekscito, li daŭrigis observi la bluan ĉielon kiu oni etendiĝis, sen abruptoj, en ĉiuj direktoj.



Tria Parto

Ekde tiam, jaron post jaro, kiam printempo alvenis, mem eŭforio kaptis lin abrupte kaj levigi la vizaĝon alten – ĉie ajn li estis -por rigardi la ĉielon.
La plezuro kiu li sentis kontemplante sunplenan ĉielon (kiu elstaris lin de vertiĝa alteco) estis donaco. Li ĝuis pri tio ĉiam dankeme dum nevideblaj, ĝojaj larmoj defluis de siaj okuloj, soifaj da lumo; kaj en tiuj vidoj la lumo eksplodis de ĉiu angulo per blindiganta viveco.
Lo spektaklo ĉiam identa al si mem kaj samtempe subtenita de ĉiam nova limfo plenigis lin per riĉabunda ĝojo kiu elverŝiĝis, post malmultaj momentoj, trans la receptoroj sensaj disseminitaj sur la haŭto. Ĉiu fibro de la korpo estis stimulata de multenombraj sensoj kaj li sukcesis nek distingi nek alfronti ilin. La feliĉeco, kiu tremigis lin subhaŭte, atingis la plej mallumajn anfraktojn de la animo, lumigante ilin per milionoj da malgrandaj, eksaltantaj flametoj.
La impulso observi la ĉielon, recevante interŝanĝe senson da malpececo kaj da perfekteco, al li ŝajnis altvalora privilegio. Ofte li pensis, ke super ĝi estis limdato; ke la speciala feliĉeco, revenita dum ĉi tiu primtempo, pli aŭ malpli al li estus forportita de iu. Kiam tio estus okazanta – kaj li ne dubis, ke tio estus okazanta – li estus batalinta por rehavi tion kion li estus perdinta. Li scii, ke li ne estus hezitinta plu.
“Ankaŭ kiam mi renkontis ŝin unuafoje, vera printempo alvenis akurate je Majo”, pensis Simone.
Iam forpasis dekdu jaroj. Nekredeble! Kiam eliris de la hejmo, li resentis naskiĝi kreskantan agitadon ĉe lo stomako. Sen demandi al si mem alian, li alkuris kie li estus ĝuinta tre privatan epifanion.
Li fermiĝis sur la trotuaro. Jen perfekta loko kiu estus kontentiganta sian neceson observi la ĉielon. Ĝi havis vere mirindegan altecon. Kiel eblis spiti per la vido la nekalkuleblan distancon kiu ĝi intermetis inter si kaj ĉio kio oni trovis malsupre? Ŝajne la ĉielo estis delikata afero – estis amaso da tonoj bluaj miksitaj super senkorpeca paletro formita de lumo - sed ĝia vasteco mantenis violentan forton kiu povis eksplodi de momento al momento.
Ĉu estis ĉi tiu konsisto kiu senspirigis al li?
Eble, sed ne nur tio. Estis ankoraŭ io. Li sentis rideton freŝan, kontaĝan; poste li auskŭltis frazon: - Ĉu ni ludas kvazaŭ kato kaj muŝo? Konsentite, ĉiukaze mi ĝajnos!
Klinante la ekvidon li rimarkis virinon kiu postkuris pajloĉapelon je iuj metroj distance. Ŝi ridetis serĉante ekkapti ĝin, dum la vento formovis ĝin ĉiam pli malproksime. Poste ŝi turniĝis. Tiam li vidis ŝia haŭto tre blanka kiu brilis sub la sunradioj...
Silvia, ĉirkaŭata de sia torporo, vagis laŭlonge kaj laŭlarĝe tra la senlimaj spacoj de interna dezerto plena da dunoj de neĉeesto kaj de forgeso. La bobelo estis fidinda kaj fidela ombro. Sen ĝia kunestado ŝi estus estinta sola.
“Kion li rigardas? Kion li memoras?”, sin demandis Silvia, post vekiĝante sii hazarde el la dormo de la ermitado kie ŝi finis.

Kvara Parto


Anstataŭe ŝi ĉesis memori. Komence vivi nur en la estonto estis malfacile. Tamen ŝi sukcesis fari tion. La estinto estis ensuĉita iom post iom en nigran truon de kie – ŝi esperis – ĝi neniam estus forskapata. Plej firma volo ŝovis sian memoron en tiu abismo de detruo, ŝirante ĝin de la feroca korinklino kiu ĝi ĉiam demonstris al objektoj kies ŝi pleniĝis; tial nun ŝi estus permesanta neniu malatento, neniu neatenditaĵo al sia kapablo de ĝui denove pri la libereco.
- Ĉu vi havas ankoraŭ la pajloĉapelon kun flava rubando?- demandis Simone al ŝi, frapante la silenton kie ambaŭ flosis, senmovaj. - Mi forĵetis ĝin la pasintan jaron dum mi purigis.
- Kia domaĝo! Ĝi donis al vi gajan mienon.
- Neniam mi havis gajan mienon, kaj ne certe kun tiu ĉapelo. Mi nur ŝajnigis gaji - replikis Silvia, ĝenita pro la fakto, ke la edzo devigis ŝin memori. Ŝi sentis devigita malfermi la nigran truon kaj traserĉi en ĝi por repreni eron kiun ŝi jam forĵetis. Ŝi imagis ŝin mem dum priserĉis en la sako de la malpuraĵo. Ŝi demandis kion ŝi estus trovinta krom la terura fetoro.
- Kial vi ŝajnigis gaji?- petis Simone surprizita pro la konsterna agnosko.
- Kiam la aliaj personoj kredas, ke vi gaji, tiam ili ĉesas igi vin la pivoton de ilia malboneco kaj ili ekevitis vin, - respondis Silvia, surprizante la edzon ankoraŭfoje.
Li kapjesis. Li memoris, ke la samklasanoj delokis iliajn molestadojn sur novan mokcelon kiam li ŝanĝis, post la ribelo kaj la sekva forskapo. Li turniĝis kaj observis denove la inan vizaĝon: la brovojn, la okulkavojn, pli markitajn ol kutime. Ili estis du nigraj makuloj kiuj infektis la senmakulan purecon de la haŭtkoloro. Al li aperis epifanio ankoraŭ plej surpriza ol tiu transcendentala al kiu li kutimis.
- Mi kredis, ke vi malfeliĉu longtempe. Mi scias esti la kulpulo de la plej granda parto de via malfeliĉeco – li diris al ŝi sincere, senhezite.
Ŝi nek malkonfirmis nek konfirmis la opinion. Ŝi volis, ke ĉio libere okazu kaj finu, naskiĝu kaj mortu. Jam nun la doloro konsumis ĉiun pravon, ĉiun malpravon, ĉiun kulpon, ĉiun absolvon. Ekster la nevidebla bobelo (en kiu ŝi spiris kvankam ŝi restis preskaŭ fizike disigita de la vivo) ĉio kaj ĉiuj povis havi la formon kaj la konsiston kiuj ili deziris.
- Kiam vi enfermiĝas en vi mem, via malfeliĉeco almenaŭ oni atenuas? - urĝis respondon Simone, sen retroiri antaŭ la fantoma silento kiun ŝi kontraŭmetis.
Io okazis. La virino hezitis. La forgeso iĝis sia certeco, sed nun la memoroj eliris de nigra truo, puŝitaj de sangofluo.
La vandoj de la bobelo pli kaj pli mallarĝiĝis, ili forĵetis ŝin. Ŝi iĝis malĝusta sekvenco de desoksiribonukleata acido kiu devis esti detruata. Memoroj plenaj da kolero sidis apud ŝi kaj preskaŭ ŝin sufokis. Poste aliaj momentoj anstataŭis ilin. Oni temis pri ĝojaj momentoj kiuj plenigis la koron de Silvia per grandega emocio.
- Ĝi ne mildigas – ŝi agnoskis.
- Mi bedaŭras pli ol kiom mi sukcesas diri al vi.
Silvia lin fiksis kaj suspiris. - Tion mi scias, - ŝi diris.
Simone ridetas, vere ĝoja ĉar li sentis esti enirata la bobelon de la edzino. Kontenta, li denove returnis fiksi la ĉielon. Li dankeme regardis ĝin. Ĝiaj nuancoj etendiĝis ĉie en la sunplena senmoveco de nova printempo. Li sentis renovigan senson de pleneco kaj de dankemo.
- Vi venu ĉi tien, - li vokis ŝin. - Mi volus, ke vi regardu ion.
Kuntrenante sian bobelon dissolvantan Silvia leviĝis el la sofo kaj iris fenetren. La mano malfermita kvazaŭ hoko de Simone stringis ŝian. Ŝi, mirigita de la emocio kiu invadis ŝin, ne movis ŝin. Ŝi regardis ekstere. Nun ŝi estis enprizonigata de bluakolora ĉielo sen malperfektecoj en spaco sen baroj. Estis la sama spaco kiun ŝi nun havis komunan kun la edzo.




Fino

Elox e i due reami

  Scrissi questa favola anni fa in occasione di un bellissimo progetto letterario, rivolto all'infanzia,  ideato dal forum di scrittura Palazzo Chimere. In seguito ho pubblicato la mia favola anche su altri forum di scrittura.


Elox e i due reami  

C'era una volta uno strano reame dove ogni cosa era bianca: dalle chiome degli alberi, all'erba dei prati; dai tetti e dai muri delle case, agli oggetti di uso quotidiano che si trovavano dentro le stanze. Perfino il cielo sopra quel regno, ben più distante dall'ultimo luogo conosciuto della Terra, era bianco e così pure le sette montagne che lo circondavano tutto intorno, formando una barriera naturale lungo il suo perimetro. Come se tutto ciò non bastasse anche gli animali e le persone che qui vivevano non avevano traccia di colore sui loro corpi.
Sembrava proprio che su tutti gli esseri viventi e non, dal più piccolo al più grande, si fosse deposto un manto di neve impenetrabile che nessun calore sarebbe stato capace di sciogliere.
Proprio per tale caratteristica questo luogo era chiamato “Il Reame Della Neve Perpetua.”
 Viveva qui un pastore che, ogni giorno, si svegliava all'alba per portare a pascolare il suo gregge di pecore. Elox era un giovane di buon cuore che si prendeva cura degli animali a lui affidati con tenerezza. Era anche molto bravo a imitare i versi degli uccelli, tanto che quando fischiava non si riusciva a distinguere le sue imitazione dagli autentici canti delle creature alate. A causa di questa abilità, queste ultime lo consideravano un amico su cui vegliare.
Un giorno, prima di ritornare a casa, il giovane si accorse che nel suo gregge mancava un agnello. Dov'era finito? Egli lo cercò in lungo e in largo ma non riuscì a trovarlo da nessuna parte.
Un usignolo, intenerito dalla tristezza del pastore, gli si posò sulla spalla e gli sussurrò:
– L'agnello sano e salvo troverai, se oltre le montagne al castello ti recherai. La bella principessa dagli occhi di carbone ti aiuterà e dalle guardie crudeli ti salverà. Amore e fortuna attendono l'audace che alfin ovunque riporterà la pace.
Elox si precipitò a casa e raccontò al padre, con il quale viveva, che cosa gli aveva predetto l'usignolo.
– Non puoi andare nel “Reame della Fuliggine Eterna”! Rischieresti di essere catturato dalle guardie del castello. Il re è nemico del nostro pacifico reame e potrebbe ucciderti, – l'ammonì il genitore, desiderando che il figlio desistesse dal proposito di partire.
Elox finse di accondiscendere alla supplica del padre, ma quando l'uomo si fu addormentato, il giovane sgattaiolò via incontro al proprio destino.
Intanto l'usignolo lo seguiva da lontano, stringendo nel becco un minuscolo sacchetto. Ma non era il solo. Anche un canarino, un'allodola, un passerotto, un pettirosso, un fringuello e uno storno volavano in fila indiana dietro Elox, ciascuno stringendo nel proprio becco un piccolo sacchetto simile a quello dell'usignolo.
Il giovane camminò per giorni e giorni, sempre seguito a distanza dai sette uccellini. Durante il tragitto incontrò un mendicante affamato a cui regalò del pane. Lui, in cambio, gli donò una logora corda; poi incontrò un bambino assetato a cui dette l'acqua rimasta nella borraccia. Lui, in cambio, gli donò una scatola di fiammiferi. Infine incontrò una vecchietta vestita di stracci e infreddolita, a cui regalò la sua calda giacca di lana. Lei, in cambio, gli donò il mantello strappato che aveva indosso.
Cammina cammina, Elox arrivò finalmente alle pendici di una delle sette montagne, scalando la quale sarebbe giunto a destinazione.
– E ora come farò ad arrivare lassù in cima?, – si chiese.
– Lancia la logora corda verso la montagna, – gli suggerì una voce.
Elox lo fece e la corda si trasformò in una scala che, gradino dopo gradino, lo condusse agilmente fino alla cima della montagna e poi fino alle sue pendici, dall'altra parte.
– Questo strano colore m'impedisce di vedere qualunque cosa! – esclamò.
– Accendi un fiammifero, – gli suggerì un'altra voce.
Elox lo fece e il fiammifero si trasformò in una fiaccola; così egli riuscì a vedere.
Nel “Reame della Fuliggine Eterna” tutto era privo di splendore e lucentezza. L'oscurità, che non aveva ancora conosciuto, gli faceva paura. Tuttavia osservò che, eccezion fatta per il colore, le persone e gli animali erano uguali a quelli che vivevano del suo reame.
“ Qui non c'è nessuno, ma se mi dirigerò verso il castello le guardie mi avvisteranno da lontano.
Sono troppo diverso dagli altri... Come posso fare?, “si domandò, incerto sul da farsi.
– Copriti con il mantello, – lo esortò una terza voce. Elox lo fece e, da bianco che era, divenne nero.
Ora nessuno l'avrebbe scoperto. Mimetizzato stupendamente, egli raggiunse il castello senza intoppi. Il ponte levatoio del castello era abbassato e poté entrare. Subito sentì il canto di una dolce voce femminile e poi il belato di un agnello. Nel cortile vide la più bella fanciulla che avesse mai incontrato. Aveva folti capelli scuri che le scendevano fin sotto le spalle e due occhi profondi che ispiravano gentilezza con ogni gesto. Il giovane se ne innamorò alla prima occhiata.
– L'agnello che state accarezzando è mio, – dichiarò il giovane, facendosi avanti un po' timoroso; pure era abbagliato da quella figura di donna che effondeva bontà con ogni gesto.
– Ma il piccolo è bianco. Come può essere?, – si stupì la fanciulla.
Elox si tolse il mantello per mostrarle la verità: – Anch'io lo sono.
– Ah! Capisco. E lo rivolete indietro, immagino. Mi mancherà. Da quando è arrivato mi ha tenuto molta compagnia.
– Giacché vi siete affezionata a lui, ve lo regalo.
– Avete un animo sensibile e siete anche coraggioso a svelare la vostra vera identità. Io sono la principessa Melos.
Senza il travestimento magico, le guardie del palazzo non tardarono a scoprire l'intruso. In men che non si dica gli piombarono addosso e lo trascinarono davanti al re. Egli lo interrogò, furente.
– Abitante del “Reame Della Neve Perpetua,” perché sei  venuto nel “Reame Della Fuliggine Eterna”?
– Sono un umile pastore, maestà, che è giunto fin qui per riportare a casa un agnello perduto del proprio gregge, – raccontò Elox, sostenendo fieramente l'ira del sovrano.
– Non ti credo. Tu sei una spia del re mio nemico; e come tutte le spie sarai giustiziato a morte questa notte stessa, – sentenziò.
La principessa Melos si gettò ai piedi del padre. – Aspettate! Se riportasse nel nostro regno i sette colori dell'iride dovrebbe essere graziato, – gli rammentò. – Concedetegli di tentare l'impresa, lasciandolo libero fino a domani! Non avete niente da perdere, – lo supplicò.
Il sovrano accolse la preghiera della figlia. – Se ci riuscirà prima del levarsi della luna di domani, avrà salva la vita e gli concederò la tua mano, – le promise. Dopodiché si rivolse allo straniero: – Rimarrai libero fino a domani, – annunciò il sovrano. – Ma se fallirai, i miei soldati ti uccideranno, – soggiunse.
In giardino Elox strinse a sé la principessa confessandole il proprio amore.
– Ho prolungato la vostra vita, ma non sono riuscita a salvarvi, – si dolse Melos fra le lacrime.
– Anche se domani verrò ucciso non m'importa. Questo giorno con voi, principessa, vale più di un'intera vita trascorsa da solo, – le confessò Elox nel tentativo di consolarla.
Nel frattempo l'usignolo, il canarino, l'allodola, il passerotto, il pettirosso, il fringuello e lo storno che avevano seguito Elox, lasciarono cadere i minuscoli sacchetti che avevano nel becco ai piedi dei due innamorati.
– Dentro ci sono dei semi! – esclamò il pastore, aprendo i sacchettini uno dopo l'altro. – Li pianterò, così quando non ci sarò più, ciò che nascerà testimonierà il nostro amore, – decise. Quindi, interrò accuratamente i semi in un angolo incolto del giardino, non sprecandone nessuno. Le lacrime di Melos, sostituendosi all'acqua, li annaffiarono.
Il giorno dopo, poco prima che la luna sorgesse (mentre la vita di Elox era sul punto di concludersi a causa di un ordine reale), quale meraviglia apparve dinanzi agli occhi sbigottiti del sovrano e di tutti i presenti! Dai semi piantati appena la notte prima, erano cresciuti e già sbocciati dei fiori colorati: papaveri, tageti, ranuncoli, erba, fiordalisi, campanule e lillà. I sette colori dell'iride erano stati restituiti al “Reame Della Fuliggine Eterna”.
La promessa del re fu mantenuta, ovviamente. Elox da semplice pastore acquistò il titolo di "Altezza Reale" e Melos trovò un marito più unico che raro. L'agnello diventò membro di nuovo gregge, un gregge di pecore nere. E fu così che tutti vissero felici e contenti... Anzi no, non tutti. L'agnello, crescendo, venne additato “come la pecora bianca”e si sentì discriminato dagli altri ovini.
Tuttavia l'affetto costante di Elox e Melos lo consolò molto e non lo fece mai sentire veramente solo. Aveva trovato due amici preziosi che lo amavano per ciò che era e non per il colore della propria lana. L'agnello non avrebbe cambiato per un intero gregge di pecore dal candido mantello il pastore, diventato principe,  e la sua bella sposa.

Elokso kaj la du reĝlandoj

Mi verkis  ĉi fabelon itale longtempe. Mi publikigis  ĝin en iuj verkadforumoj, poste mi pensis ankaŭ esperantigi ĝin.


  

  Esperantigo de la origina verko itale “ Elox e i due reami”  

 Estis iam stranga reĝolando, kie ĉiu afero estis blanka: de la frondaroj de la arboj ĝis la herbo de la herbejoj, de la tegmentoj kaj de la muroj de la hejmoj ĝis la objektoj por la ĉiutaga uzo, kiujn oni trovis en la ĉambroj. Eĉ la ĉielo super tiu reĝolando, ege pli malproksima ol la lasta konata ejo de la Tero, estis blanka kaj same estis blankaj ankaŭ la sep montoj kiuj ĉirkaŭis ĝin, formante naturan baron laŭ ĝia perimetro. Kvazaŭ ĉi ĉio ne sufiĉus, ankaŭ la bestoj kaj la gehomoj kiuj ĉi tie loĝis ne havis spurojn da koloro sur iliaj korpoj.

Ŝajnis vere, ke sur ĉiuj la vivantaj estaĵoj kaj sur ĉiuj senvivaj estaĵoj /de la plej malgranda ĝis la plej granda / falis neĝo, nepenetrebla, tavolo kiun nenia varmo estus povinta likvigi. Pro tiu karakterizo ĉi tiu lando estis nomata “La Reĝolando de la Eterna Neĝo”.

Ĉi tie vivis ŝafisto, kiu ĉiutage ellitiĝis ĉe la sunleviĝo por paŝti sian gregon de geŝafoj. Elokso estis junulo bonkora kiu tenerece zorgis pri la bestoj, kiuj estis konfidataj al li. Krome li estis tre sperta imiti la bojojn de la birdoj kaj kiam li fajfis oni ne povis distingi liajn imitadojn de la veraj kantoj de la flugilaj estaĵoj. Pro ĉi tiu kapableco, la birdoj  konsideris lin prigardindan amikon.

Iun tagon, antaŭ ol reveni hejme, la junulo ekkonsciis, ke en sia ŝafaro mankis ŝafidon. “Ĝi kie estis?” Li serĉis ĝin laŭlonge kaj laŭlarĝe sed ne sukcesis trovi ĝin ie.

Najtingalo, emociplena pro la malĝojo de la ŝafisto, apogiĝis sur lia ŝultro kaj flustris:

–  La ŝafidon sendifektan kaj sekuran vi trovos, se trans la montoj al la kastelo vi iros. La bela reĝidino kun la nigraj okuloj helpos vin kaj de la kruelaj gvardioj savos vin. Amo kaj bonŝanco atendas la aŭdaculon kiu ĉie pacon finfine reportos.

Elokso kuris hejmen kaj rakontis al la patro, kun kiu li vivis, kion la najtingalo antaŭdiris al li.

–  Vi ne povas iri al la Reĝolando de la Eterna Fulgo! Vi riskus esti kaptata de la  gvardioj de la kastelo. La reĝo estas malamiko de nia paca reĝolando kaj li povus mortigi vin, –  admonis lin la patro. La viro deziris, ke la filo rezignu la ideon starti.

Elokso ŝajnis konsenti la preĝon de la patro, sed kiam la viro ekdormis la junulo forkuris, irante rekte al sia destino.

Dume la najtingalo de malproksime sekvis lin, stringante per beko malgrandegan sakon. Ĝi ne estis sola. Ankaŭ unu kanario, unu alaŭdo, unu pasereto, unu ruĝgorĝulo, unu fringelo kaj unu sturno flugis en unuopa sinsekvo malantaŭ Elokso, ĉiu el ili stringante per sia beko malgrandegan sakon similan al tiu de la najtingalo.

La junulo marŝis dum multaj tagoj. Ĉiam la sep birdetoj sekvis lin restante en distanco.

Dum la marŝo li renkontis malŝatan almozulon al kiu li donacis panon. La almozulo donis interŝanĝe al li malnovan ŝnuron; poste Elokso renkontis soifantan knabeton al kiu li donis la akvon, kiu restis en sia boteleto. La knabeto  donis interŝanĝe al li skatolon de fajriloj. Elokso renkontis maljunulineton vestitan nur per ĉifonoj, kiuj estis rigidaj pro la frosto. Al ŝi li donacis sian varman jakon el lano. Ŝi donis interŝanĝe al li la elŝiritan mantelon, kiun ŝi surmetis.

Marŝante kaj marŝante Elokso alvenis finfine ĉe la deklivo de unu el sep montoj kiun li estus devinta surgrimpi por iri al sia destino.

“Nun kiel mi aliros ĝis la montopinto?”, li demandis al si mem.

–  Vi ĵetu la malnovan ŝnuron, –  al li sugestis voĉo.

Elokso faris tion kaj la ŝnuro iĝis ŝtuparo, kiu ŝtupo post ŝtupo, lin portis facilmove ĝis la montopinto kaj poste ĝis ĝia deklivo ĉe la alia flanko.

–  Ĉi tiu stranga koloro malebligas al mi vidi kio ajn aferon!–  li ekkris.

–  Vi ekbruligu fajrilon –  al li sugestis alia voĉo.

Elokso faris tion kaj la fajrilo iĝis torĉo per kiu li sukcesis vidi.

En la Reĝolando de la Eterna Fulgo ĉio estis sen brilo kaj sen lumeco. La obskureco, kiun ankoraŭ li ne konis, timigis lin. Tamen Elokso observis, ke krom por la koloro, la gehomoj kaj la bestoj estis identaj al tiuj, kiuj vivis en sia reĝolando.

“Ĉi tie neniu estis, sed se mi iros al la kastelo la gvardioj ekvidos min de malproksime. Mi estas tro malsimila ol la aliaj... Kion mi povas fari?”

–  Vi kovru vin per la mantelo, – lin alvokis tria voĉo. Elokso faris tion kaj li mem de blanka iĝis niĝra.

Nun neniu estus malkovronta lin. Ĉar li kaŝiĝis mirinde kaj li alvenis al la kastelo senprobleme. La levponto de la kastelo estis mallevita kaj li povis eniri. Tuj li aŭskultis la kanton de dolĉa virina voĉo kaj poste la ŝafoblekon de ŝafido. En korto li vidis la plej belan knabinon el ĉiuj, kiujn li renkontis antaŭe. Ŝi havis plenan, malluman hararon, kiu tuŝetis la ŝultrojn kaj du profundajn okulojn, kiuj inspiris ĝentilecon kun ĉiu ago. La junulo enamiĝis al ŝin ĉe la ekvido.

–  La ŝafido, kiun vi karesadas estas mia, –  diris la junulo, pluenirante iom timeme, kvankam li estis fascinata de tiu imago de virino kiu inspiris bonecon.

–  Sed la ido estas blanka? Kiel tio povas esti?, –  mirigis la knabino.

Elokso forprenis la mantelon por vidigi la veron:

–  Mi ankaŭ estas blanka, –  li rivelis.

–  Ve! Mi komprenis. Vi revolas ĝin kun vi, mi imagas. Al mi ĝin mankos. De kiam ĝi alvenis, ĝi estis por mi tre agrabla kunulo.

–  Ĉar vi amas la ŝafidon, mi donacas ĝin al vi.

–  Vi havas ĝentilan animon kaj vi estas kuraĝa ankaŭ  por riveli vian veran aspekton. Mi estas la reĝidino Melos.

Sen la sorĉa kamuflo, la gvardioj de la palaco ne malfruis malkovri la entrudiĝinton. Ili tre rapide impetis sur lin kaj kondukis lin antaŭ la reĝo kiu, furioze, pridemandis lin.

–  Loĝanto de la Reĝolando de la Eterna Neĝo kial vi venis en la  Reĝolando de la Eterna Fulgo?

–  Mi estas malriĉa ŝafisto, reĝa moŝto, kiu alvenis ĝis ĉi tie por reporti al la hejmo ŝafidon perditan el mia ŝafaro, –  rakontis Elokso, subtenante fiere la koleron de la reĝo.

–  Mi ne kredas je vi. Vi estas spiono de la reĝo mia malamiko kaj, kiel ĉiuj la spionoj, vi estos ekzekutita ĉi tiun nokton, –   li verdiktis.

 La reĝidino Melos sin ĵetis al la piedoj de la patro.

– Vi atendu! Se li reportus en nia reĝlando la sep kolorojn de la ĉielarko, li devus esti indulgata, –  ŝi memorigis al li. –  Vi permesu al li klopodi la enterprenon, lasante lin liberan ĝis morgaŭ! Vi perdos nenion, –  ŝi petegis lin.

La reĝo akceptis la peton de la filino.

–  Se li sukcesos antaŭ la leviĝo de la morgaŭa luno, li vivos kaj mi donos al li vian manon, –  promesis li al la reĝidino.

Poste li parolis al la fremdulo:

–  Vi restos libera ĝis morgaŭ,–  anoncis la reĝo. –  Sed se vi malsukcesos, miaj soldatoj mortigos vin, –  li plu diris.

En la ĝardeno Elokso ĉirkaŭpremis la reĝidinon konfesante al ŝi sian amon.

–  Mi longigis vian vivon sed ne sukcesis savi vin, –  malĝojiĝis Melos inter la larmoj.

–  Se morgaŭ mi estos mortigata, tio ne gravas al mi. Ĉi tiu tago kiu mi pasigis kun vi, reĝidino, havas pli valoron ol unu tuta vivo pasigita sole, –  konfesis al ŝi Elokso, klopodante konsoli ŝin.

Dume la najtingalo, la kanario, la alaŭdo, la pasereto, la ruĝgorĝulo, la fringelo kaj la sturno, kiuj sekvis Elokson, faligis la etajn sakojn / stringitajn per siaj bekoj/ ĉe la piedoj de la du enamiĝintoj. 

–  Ene estas semoj, –  ekkriis la ŝafisto, malfermante ilin unu post la alia. –  Mi plantos la semojn tiel kiam mi mortos, tio kio naskiĝos memorigos nian amon, –  li decidis. Do, li semis zorge la semojn en nekultivata angulo de la ĝardeno kaj ne malŝparis eĉ iun. La larmoj de Melos, anstataŭante la akvon, akvumis ilin.

La sekva tago, ne malmulte da tempo pli frue ol la luno leviĝis /dum la vivo de Elokso nun jam finita pro reĝa ordo/ kia mirindaĵo aperis antaŭ la surprizitaj okuloj de la reĝo kaj de ĉiuj de la ĉeestantoj! De la semoj plantitaj dum la antaŭa nokto, kreskis kaj jam ekfloris kolorataj floroj: papavoj, tagetoj, herboj, ranunkoloj, cejanoj,  kampanuloj kaj lilakoj. La sep koloroj de la ĉielarko estis redonitaj al la Reĝolando de la Eterna Fulgo.

La promeso de la reĝo estis plenumata, kompreneble. Elokso de simpla ŝafisto obtenis la titulon de “Lia Reĝa Moŝto ” kaj Melos trovis edzon pli unikan ol maloftan. La ŝafido iĝis aro de nova ŝafaro, ŝafaro de niĝraj geŝafoj. Tiamaniere ĉiuj vivis feliĉe kaj kontente... Ne, ne ekzakte ĉiuj... La ŝafido, kreskante, estis indikata kiel “la blanka ŝafido” kaj li sentis lin malamato de la aliaj geŝafidoj. Tamen la kostanta amo de Elokso kaj de Melos tre konsolis ĝin kaj pro tio ĝi sentis ĝin neniam vere sola. Ĝi trovis du altvalorajn geamikojn, kiuj amis ĝin pro tio, kio ĝi estis, ne pro la koloro de sia lano. La ŝafido ne estus interŝanĝinta por la tuta ŝafaro de geŝafoj kun blanka mantelo la ŝafiston, kiu fariĝis princo, kaj lian belan edzinon.                              


 

lunedì 13 maggio 2019

Vizito al la Ĝardeno de la Rozoj

La sekva verko estas la daŭrigo de La naskiĝtago de Kristina, rakonto  taŭga por   la komencantoj kiun mi verkis antaŭ longa tempo. Mi verkis ĉi tiun rakonton direkte esperante. Ankoraŭ mi ne trovis la tempon por traduki ĝin italen...

                   
Vizito al la Ĝardeno de la Rozoj 

 I.


Kristina kaj la geavoj alvenis al la Ĝardeno de la Rozoj je la tagmanĝohoro, kiam la plej parto el la vizitantoj jam foriris. Manĝi sub libera ĉielo estis kutimo kiu elmodiĝis iom post iom. Nun jam preskaŭ ĉiuj homoj elektis haltadi en elegantaj restoracioj aŭ en la malkaraj gastejoj, kiujn oni trovis en la ĉirkaŭaĵo. Malgraŭ tio, en la ĝardeno estis tabloj kaj  fontanoj por doni komfortecojn al vizitantoj, kiuj anstataŭe preferis pikniki  inter la naturo. La printempo donacis al la ĝardeno, kiel okazis ĉiun jaron, abundan floradon da rozoj kies parfumo disvastiĝis ĉie.
 Por Ana kaj Petro ĝi estis speciala loko ĉar ili renkontiĝis unuafoje ĉi tie, antaŭ pli kvardek sep jaroj.
 Dum la tempo aperis granda numero de novaj arbustaj bariloj kaj arbetaĵoj. Malgraŭ tio la ĝardeno ne perdis la originan simplecon.
 Al Kristina plaĉis tiu nekonita loko. Ĝi estis plena da koloroj kaj da silento.
–  Ĉu mi  povas ekdesegni? –  ŝi petis al la geavoj.
–   Mi volus  tuj ŝerci  trankvilan piknik-tablon por manĝi. Poste la tagmanĝo vi desegnos kiom vi deziras, –  respondis la avino. 

–  La arto povas atendi, ne la malplena stomako, –  komentis la avo.
–  Kie oni trovas la piknik-tablojn? –  demandis Kristina, vidante ilin nenie.
– Vi trovos kelkajn tablojn en la ombro ĉe la laĝeto de la nimfeoj. Se mi ne malbone memoras, la plej vasta estas sub la branĉoj de ampleksa tilio.
–  Mi kuros antaŭen por rapide trarigardi. Kien mi devas iri?
–  Vi iru rekte ĝis la avenufino, poste vi tuj turnu dekstren, –  indikis al ŝi la avo.
–  Avino, se vi donas  al mi vian jakon kaj tiun de la avo,mi metos ilin sur la tablon por okupi la lokon, –  diris Kristina.
–  Nia nepino posedas praktikan kapablon vere envieblan. Ŝi similas al vi, –  komentis Petro, parolante kun la edzino.
–  Ĉu tio hazarde malĝojigas vin? –  demandis Ana al la edzo.
–  Kompreneble ne. En familio plena da gerevantoj  necesas iu dotita per praktika kapablo.
Ana ridetis:
–  Kristina havas ankaŭ talenton pri la arto kiel vi, –  ŝi atentigis.
–  Mi esperas tion. La arto estas efika kuracilo kontraŭ la doloroj de la animo.
– Laǔ mia opiniola arto retenas tro longtempe la kapon inter la nuboj kaj perdigas la klaran vidon de la realeco, –  ŝi malkonsentis.
– Anstataŭe mi kredas, ke per la artoeblas rimarki la nuancojn de la realeco, tiamaniere la vido iĝas zorga kaj brila.
Kristina revenis.
–  La tablo sub la tilio estas nia, –  ŝi anoncis.


II.




La manĝaĵo estis bongusta. Ana kuiris delikatan rizoton kun asparagoj kaj kokaĵon1 kun rostitaj terpomoj kaj frititaj kukurbetoj. Delikata ĉokoladotorto finis la kuiran2 celebradon de la tagmanĝo sur la herbejo. Ana preparis ankaŭ citronbiskvitojn, sedneniu gustumis ilin ĉar ĉiuj ne havis plu malsaton.
 Dum la tagmanĝo, la geavoj rakontis al la nepino kuriozajn epizodojn pri la infaneco de Katerina kiujn Kristina ankoraŭ ne sciis.
–  Via panjo estis bubino. Ŝi neniam restis trankvila. Ŝi inventis seninterrompe unu bubaĵon post la alia. Tre ofte ŝi kuntrenis vian onklinon Klaran  en siajn neantaŭvideblajn ludojn. Tamen estis la fratino kiu surprenis la kulpon pri la damaĝoj kaŭziitaj de Katarina, –  diskonigis la avo.
–  Kiam  estis etulino, la ŝatata sporto de via patrino estis la grimpado sur la arbojn. Ŝi amis grimpi ne sur la malaltajn arbojn, sed ĉefe sur tiujn altegajn. Ŝi ĉiam konvinkis la  fratinon suriri kun ŝi, –   aldonis la avino.
–  Katarina estis la menso de ĉiu danĝero. Klara estis nur ŝia kunkulpulo, –  konfirmis la avino.

 –   Via panjo neniam agnoskos tion, –  li konkludis.

Petro leviĝis el la benko. –  Post ĉi tiu agrabla babilado, ni estas pretaj por viziti la tutan ĝardenon de supro ĝis fundo. Tiamaniere ni faros fizikan ekzercon kaj bruligos la kaloriojn de nia princa manĝo, –  li proponis.
–  Mi prenos mian dorsakon. Mi faros iujn skizojn de la rozoj dum la promenado. Mi ekspluatos la tempon, –  diris Kristina.
–  Ĉu vi volas ekspluati la tempon? Vi ne devus ekspluati la tempon, sed ĝui pri ĝi, –  li mallaŭdis ŝin.
–  Mi ĝuos pri mia tempo ekspluatante ĝin, –  respondis Kristina. La respondo konsternis Petron kaj amuzis Anan.
–  Ĉu la knabineto finis vere naŭ jarojn? –  li demandis al la edzino.


III.

Kristina sidiĝis sur en larĝa ŝtono por desegni skizon per karbokrajono. Petro ne ĉesis foti la nepinon kies rigardo komplete estis absorbita antaŭ la arbetaĵo kiu ŝi serĉis kopii. 
Ana restis silentema por ne distri ŝin de la arta okupo.
–  Mi ne supozis, ke ekzistis tiel multaj malsamaj rozoj, –  diris Kristina, post kiam ŝi finis sian laboron.
–  Efektive la aspekto de la rozoj estas reĝa. Ĉiukaze la afero plej interesa pri ĉi tiuj floroj ne estas tio sed la fakto, ke ili posedas sian lingvaĵon, –  al ŝi rivelis la avo.
–  Ĉiu kolornuanco ŝanĝas la mesaĝon kiun la rozoj transdonas. Sed ne nur la rozoj parolas, ĉiuj la floroj ĉirkaǔ ni donas kuŝitajn mesaĝojn, – rakontis la avino, alproksimiĝante al la nepino. 

 Kio? Mi ne sciis tian aferon, –  komentis Kristina. 
Bedaŭrinde malmultaj homoj konas la romantikan lingvaĵon de la floroj, –  klarigis la avino.
  Por  deklari  profundan amon oni donas ruĝan  rozon; por konfesi  tujan amon, oni elaktas   violkoloran rozon; por diskonigi puran amon  oni uzas  blankan rozon. Por evidentigi, ke iu estas fascinoplena,  oni oferas  oranĝkoloran rozon;  por laŭdegi la simplecon, oni preferas kampan rozon. Por danki  la rozo  taŭga estas la malhela rozkolora. Se la rozo estas pala rozkolora ĝi ne signifas plu “dankemon” sed “ĝojon”. Ricevi flavan rozon  ne estas agrabla surprizo ĉar ĉi floro  simbolas la envion kaj la ĵaluzon.  Tamen se la flava rozo havas ruĝajn randojn, ĝi signifas “teneran amon”,  –  detale rakontis la avo.
Kristina volis koni kiom eble plej pri la kurioza lingvaĵo de la floroj. –  Bonvolu, geavoj, vi diru al mi aliajn signifojn, –  ŝi demandis.
 –  Por  konfesi sekretan amon, oni donacas  koloran persikan rozon; por montri  la unuiĝintecon kun alia persono oni oferas  ruĝan kaj blankan rozon; por  sciigi la  amon al la muziko, oni plantas rozplantejon apud la hejmpordo; por  bondeziri pacon kaj trankvilecon, bezonas Kristnaskrozon, –  klarigis la avo.

  La rozoj ne komunikas nur per sia koloro. Ili lasas mesaĝojn ankaŭ alimaniere. Bezonas nur ŝanĝi la numeron de la floroj en bukedo, kiun oni donas. Ekzemple tri rozoj signifas “mi amas vin”; du rozoj “reciprokan amon”, –  plu diris la avino.
 Se iu oferos al vi dek rozojn tio signifos,  ke por li  vi estas perfektulino, –  esplikis ankoraŭ la avo.
–  Mi ŝatus  ricevi tian rozbukedon –  konfesis Kristina.
–  Antaŭ deziri ĉi tiun donacon, fraŭlino, vi atendu iom kreski, –  petis Petro.
–  Al kara amiko vi povas doni  dek tri rozojn. Tiamaniere vi promesas  al li, ke vi estos geamikoj poreterne”. Por demandi al li pardonon pro io la rozoj devas esti dek kvin; por diri  al li,   ke vi estas sincera necesas  dudek rozoj, –   konsilis Ana.
–  Por pardonpeti al amiko mi  sendas nur mesaĝeton per portebla telefoneto, –  kontraŭdiris Kristina.
–  Kia estas la hodiaŭa juneco? Ĝi estas senorigineco, –  murmuris Petro.
–  Avo, uzi la porteblan telefoneton estas plej rapide, –  observis la etulino.
Iam mia amiko pardonpetis al mi per belega bukedo, kiu enhavis dek kvin rozojn, –  enparolis la avino. –  Tiu donaco estis mirinda. Mi tuj forgesis nian kverelon. Denove ni estis geamikoj kiel antaŭe, –  ŝi memoris.
–  Via amiko eligis kostan ilon por demandi pardonon al vi, avino, –   observis Kristina.
–  Ĉu mi havas ekonomikistinon en mia familio? Bone. Se mi bezonos financajn konsilojn, mi petos  de vi senpagan konsilon, –  ŝercis Petro.
–  Post kelkaj jaroj, tiu mem amiko donacis al mi alian bukedon. Ĝi  enhavis ne imageblan nombron da rozoj, –   diris  la avino.
–  Sendube  li laboris en flordomo aŭ en florvendejo kaj pro tio li ne pagis por la floroj3, kiujn al vi li donacis, –  komentis  Kristina.
–  Vi ne estas ekonomikistino, sed malgranda avarulino –  riproĉis ŝin la avo.
–  Mi ne estas avara, mi konservas la monon por la gravaj donacoj, –  respondis  Kristina.
–  Tiu bukedo ankaŭ estis grava donaco, –  al ŝi rivelis la avo.
–  Kiel vi scias tion, se tiu persono estis amiko de la avino? –  demandis la nepino.
–  Mi scias tion ĉar… mi konis tiun amikon, –  al ŝi respondis Petro.
–  En tiu okazo la rozoj estis cent ok. Se oni donas al sia amatino cent ok rozojn, tio signifas: “Ĉu vi volas edziniĝi min?” –  Ana pludiris.
Kristina restis dubema dum kelkaj minutoj. Poste komprenis tion kion la avo aludis.
–  La amiko de la avino estis vi, avo! Ŝi respondis “jes” al via demando: ŝi akceptis iĝi via edizino, –  kriis la etulino.


IV.

Kiam Kristina alvenis hejmen, estis jam la naŭa. Ŝi estis laca sed ĝoja ĉar la vizito al la Ğardeno de la Rozoj estis bela ekskurso.
Dum la filino estis kun la geavoj, Katarina kaj Ludoviko organizis vesperan feston surprize por ŝi. Multe da gesamklasanoj akceptis la inviton, aliaj ne partoprenis sed sendis amuzajn bondezirkartojn.
Kiam la avo malfermis la ĉefpordon, Kristina rimarkis ke, estis neniu lumo.
–  Panjo, paĉjo kie vi estas? –  ŝi vokis.
Neniu respondis.
–  Kie vi estis ĉiuj? – ripetis Kristina.
Iuj voĉoj kriis samtempe: –  Surprizo! Surprizo!
Iu ŝaltis la lumojn. En la salono estis balonetoj kaj el papero dekoracioj. 
La festantaj geknabetoj ĉirkaŭis Kristinan, ripetante ĥore: –  Multajn bondezirojn, bonan naskiĝtagon!
La gepatroj estis meze de la ĉambro inter skatoloj kaj   pakaĵoj4. En vazo, sur la tablo, estis ĉarma bukedo da rozoj.
–  Ke via vivo estu plena da ĝojo, Kristina! –  bondeziris panjo.
–  Jes, tre plena da ĝojo, –  aldonis  paĉjo.
Petro flustris al Kristina: –  Mi forgesis diri al vi, ke ankaŭ por bondeziri oni donacas  la rozojn. Ili devas esti ekzakte dudek kvin.

Fino

















lunedì 23 marzo 2015

Il compleanno di Cristina

La rivista esperantista Facila Vento ha pubblicato un mio racconto. Il testo, che ho scritto direttamente in esperanto, si rivolge ai principianti, ossia a  coloro che hanno una conoscenza  elementare della lingua e la stanno ancora imparando.

Di seguito, per chi fosse curioso, ho aggiunto la traduzione, in italiano, del racconto.

Durante gli ultimi giorni era smesso di piovere e il tempo era migliorato rapidamente. Finalmente un caldo sole brillava nel cielo luminoso senza nuvole. Il freddo dell'inverno sembrava un ricordo lontano per la presenza di una primavera più precoce del solito.
Pietro e Anna camminavano uno accanto all'altra per arrivare alla casa della figlia Caterina. Ora erano già vicini. Caterina e la sua famiglia vivevano in una casetta a pianterreno dietro il Duomo accanto alla scuola elementare.
 Lungo la strada Pietro era pensieroso. Spesso egli camminava più lentamente per osservare  intorno i cambiamenti della città.  Anna parlava ininterrottamente con lui riguardo un importante argomento: il compleanno della loro nipote più grande. Lei temeva di arrivare troppo tardi e per questo spesso chiese  al marito di accelerare il passo.
Quella domenica gli anziani coniugi erano assai eleganti, La donna indossava un vestito rosa con bottoni preziosi e nuove scarpe. L'uomo, invece, aveva indosso una camicia blu, un pantalone nero e il solito cappello. Egli non usciva mai da casa senza il proprio cappello sulla testa. Non importava la stagione. Sua moglie non usava cappelli  né durante l'inverno né durante l'estate.
Secondo lei essi erano delle pessime invenzioni che servivano soltanto per uno scopo: spettinare le acconciature delle signore.
Per festeggiare il compleanno di Cristina i nonni avevano portato molti regali; inoltre avevano organizzato una visita speciale al giardino pubblico fuori  città. Ovviamente Caterina e il genero Lodovico sapevano già tutto e volentieri avevano acconsentito.
Intanto Cristina leggeva nella propria camera da letto. Sedeva comodamente sopra il letto e sfogliava un interessante libro sugli animali del nostro pianeta, Nel libro non mancavano le immagini colorate. “Di tutte le immagini, quelle sugli uccelli sono le più interessanti”, considerò la ragazzina.
Appena sentì il campanello, corse per aprire la porta.
- Nonno, nonna! Siete arrivati! - iniziò a gridare mentre loro entravano nel salone.
- Buon compleanno,  cara nipote, - dissero i nonni. Uno dopo l'altra essi baciarono Cristina.
- Dunque, quanti anni hai oggi? Sette? Otto? - domandò il nonno.
- Nove anni! -  rispose la ragazzina.
- Tu sei già così vecchia?
I grigi occhi di Cristina erano attentissimi così lei subito notò i pacchetti che entrambi cercavano di nascondere.
- Sono i miei regali, vero? - domandò piena di emozione.
- Forse… - rispose il nonno. Egli rideva.
- Io ho ragione, io non mi sbaglio, - aggiunse.
- Sì, hai indovinato. I sacchetti contengono ciò che noi abbiamo comprato per te, - rispose la nonna.
- Cosa aspetti signorina? Apri i pacchetti! - ordinò il nonno alla nipote.
Nel primo pacchetto Cristina trovò un costoso computer portatile; nel secondo,  una gonna marrone né corta, né stretta.
- Ti piace ciò che ho portato per te? -  domandò la nonna.
I regali piacquero a Cristina che, riconoscente,  abbracciò la nonnina per ringraziarla.
Dopo ciò la ragazza  cominciò ad aprire il pacchetto del nonno. Ella trovò una scatola di legno piena di diversi strumenti per disegnare. Lì giacevano gli acquarelli sotto i carboncini e molti fogli di carta davanti le matite colorate.
- Usa questi strumenti per dipingere nuovi quadri, - consigliò il nonno alla nipote. Egli sapeva che lei voleva diventare una famosa pittrice.
“Il nonno  gentile ricorda bene il mio desiderio. Egli  non mi ha regalato oggetti inutili ma qualcosa per aiutarmi”, pensò Cristina.
- La tua scatola è bellissima, nonno. Grazie mille! - disse con una felicissima risata.
- Noi abbiamo un ultimo regalo per te, - annunciò la nonna.
- Com'è possibile ciò? Io non vedo pacchetti aggiuntivi,  - si stupì Cristina.
- I regali più belli non hanno bisogno di pacchetti, - notò il nonno. - Io e la nonna vogliamo visitare con te un luogo speciale. Conosci il giardino delle rose?
- No.
- In primavera lì crescono rose profumate. In mezzo al giardino esiste addirittura un laghetto dove nuotano i pesci rossi. Se vorrai,  lì potrai già cominciare a disegnare numerosi oggetti.
- Davvero? Quando ci andiamo?
- Se noi correremo alla stazione ferroviaria probabilmente arriveremo lì a mezzogiorno. Il viaggio sarà lungo, ma non troppo noioso, io credo.
-  Ieri ho cucinato cibi deliziosi per il nostro pranzo sull'erba. Ho riempito il cesto anche di bevande. Non ho dimenticato i tuoi dolci preferiti, - aggiunse la nonna.
-  Noi partiremo tutti, vero? -  domandò Cristina ai genitori.
- No, mi dispiace moltissimo. Dopo pranzo io dovrò lavorare nell'ospedale, - rispose il padre.
- Anch'io non verrò. Il tuo fratellino è troppo piccolo per viaggiare  a lungo.
- Sì, d'accordo. Capisco…
- Suvvia! Non essere triste, ora. Noi festeggeremo insieme questa sera, -  promise il padre.
- Sì, noi festeggeremo soltanto quando tu tornerai a casa, - assicurò la madre.

La naskiĝtago de Kristina - Rakonto

La esperanta revuo Facila Vento publikigis mian rakonton. 
En la paĝaro de la revuo eblas ankaǔ aǔskulti kaj elŝuti ĝian aŭdo-version.
 La rakonto sin adresas ĉefe al la gekomencantoj.
Unuafoje  mi verkis la tekston esperante, poste mi tradukis ĝin en la italan lingvon.