PREZENTADO DE LA BLOGO


Prezentado de la blogo:

La vortoj havas nek semantikan, nek lingvan limon. Eble ilia unika, efektiva, limsigno estas tiu kiu apartigas la revon de la realeco. En la blogo estas miaj poeziaĵoj, rakontoj, recenzioj, ktp, du-lingve, paralele. Eo estas internacia lingvo kiu naskiĝis en la dua duono de deknaǔa jarcento el ideo de unu homo: Zamenhof. Li esperis, ke per la uzo de neǔtrala lingvo, ĉiuj la lingvaj limoj /kaj ne nur la lingvaj limoj/ inter la popoloj de la mondo estus transpasitaj, finfine.


mercoledì 11 gennaio 2012

Tanka I


Ombre avvolgenti
scivolano sui rami
- dita notturne -

Ma la luna argentata
ci balugina sotto.

Tankao I


Ĉirkaŭantaj ombroj 
glitas sur la branĉoj
-  noktaj fingroj -

Sed la luno arĝentita
ekbrilas sub ili.

domenica 8 gennaio 2012

martedì 3 gennaio 2012

È notte. Sta piovendo. Tic-tac... come un battito di cuore.

Piove da tanto... senza rumore, senza che sorprenda o sbigottisca.
Piove acqua su acqua, una massa indistinta, incolore, comune ad altra acqua già piovuta.
Ma ciò che pare insignificante, riscatta, di nascosto e all'insaputa della stessa pioggia, tutto quello che non può essere estinto mai.
Fluisci goccia su goccia!
E ancora più fittamente riversati ovunque...
Non possono fermarti, tu puoi cadere indisturbata.
Rombano i tuoni come ruggiti affamati, gridi disperati!
Hanno fame di lacrime, implorano il pianto negato.
E cadi, pioggia, non senza rumore perché tu sei il pianto scivolato sui visi di un mondo che  lacrime non sa più farne scorrere. "Farne scorrere perché?"
Pioggia che scrosci anche per volti ormai calcificati, senza l'espressione più grande che li rende uomini: l'espressione della loro piccolezza! (o della loro grandezza?)
Pioggia, tu cadi per ricordarci - anche se noi non abbiamo ricordi superflui - ciò che non sapevamo neppure.
Cadi ancora, cadi sempre per scivolare sopra la nostra fragile scorza di acciaio dietro cui ci barrichiamo, ci nascondiamo.
Invano, per i tuoi mille tocchi pietosi di atavica compassione.




Estas nokto. Pluvas. Tiktaktio... kiel bato de la koro

Pluvas longe... sen bruo, sen ke tio konsternas oǔ surprizas. Pluvas akvo sur akvon, nedifinita, senkolora maso, komuna al alia akvo kiu jam pluvis.
Sed tio kio ŝajnas sensignifa, elaĉetas kaŝe  kaj  sen la scio de la mem pluvo, ĉion kio  ne povas esti estingata neniam.
Vi fluas guto post guto.
Kaj ankoraǔ pli dense vi verŝu ĉie...
Ne eblas halti vin, vi povas fali senĝene.
Muĝas la tondroj kiel malsataj roradoj, senesperaj krioj!
Ili malsatas de larmoj, ili petegas la negatan ploron.
Kaj vi falas, pluvo, ne sen bruo kial vi estas la  ploro glita sur la vizaĝoj de mondo kiu ne scias fluigi plu  larmojn "Kial fluigi larmojn?"  
 Pluvo kiu plaŭdas ankaǔ  por vizaĝoj jam nun kalkigataj, sen la esprimo plej granda kiu igas ili gehomoj: malgrandec-esprimo! (oǔ grandec-esprimo?)
Pluvo, vi falas por memorigi  al ni /kvankam ni ne havas  nenecesajn memorojn/ tion kiun ni ne sciis.
Vi falas ankoraǔ, vi falas ĉiam por gliti sur nia fragila ŝelo el ŝtalo, malantaǔ kiu    ni barikadas nin, ni kaŝas nin.
 Vane, por viaj mil tuŝoj de  atavisma kompato.