PREZENTADO DE LA BLOGO


Prezentado de la blogo:

La vortoj havas nek semantikan, nek lingvan limon. Eble ilia unika, efektiva, limsigno estas tiu kiu apartigas la revon de la realeco. En la blogo estas miaj poeziaĵoj, rakontoj, recenzioj, ktp, du-lingve, paralele. Eo estas internacia lingvo kiu naskiĝis en la dua duono de deknaǔa jarcento el ideo de unu homo: Zamenhof. Li esperis, ke per la uzo de neǔtrala lingvo, ĉiuj la lingvaj limoj /kaj ne nur la lingvaj limoj/ inter la popoloj de la mondo estus transpasitaj, finfine.


martedì 30 agosto 2011

Punkto

La briloj, flosantaj super la bordoj,
sen denseco,
de mondo
ruliĝas rumore,
bone direktante frapojn
kiuj magnetaltiras al si
la tajdojn de okuloj
dum ili leviĝas kaj malleviĝas
post la ekrano de unu membrano
izolanta:
nun, ĝi ĉirkaŭlimigas la universon komplete
en unu unika punkto
kiun mi observas tutan, sinsekve, atomon post atomo
kvankam ĝi, en sia strukturo,
restas - super mi - senŝanĝe giganta
kaj mi estas malmulte da pli
de ŝanĝiĝema korpusklo
blokata sub ĝiaj piedoj.


(Tiel mi imagas la senfinan.)

Un punto

Gli splendori galleggianti sopra le rive,
senza densità,

del mondo
rollano rumorosamente,
assestando colpi
che calamitano a sé
le maree degli occhi
mentre si alzano e si abbassano
dietro lo schermo di una pellicola
isolante:
ora, essa delimita l'universo al completo
dentro un punto solo
che io osservo tutto, in successione, atomo per atomo,
benché, nella sua struttura,
resti – al di sopra di me – immutabilmente gigantesco
e io sia poco più di
un corpuscolo mutevole
bloccato al di sotto dei suoi piedi.



(L'infinito lo immagino così.)


martedì 16 agosto 2011

Antaŭparolo de "Reflekto arda"



aŭ per la spegulo de la tempo

Nun jam la koloro de ŝia hararo ne havas plu la nuancon de la matura tritiko dum posttagmezo someravarmega sed ĝi estis multe pli simila ol laktecaj pufoj de la nuboj dum tepida mateno de printempo.
Ankaŭ la sono de ŝiaj paŝoj ne estis tiel malpeza kiel kiam li sentis ĝin unuafoje inter la aliaj fonbruoj; fakte nun ĝi estis pli markita.
Tamen, por li, ĉio gravis nenio. Finfine por esti ĉikanemaj ankaŭ lia vido kaj lia aŭdado ne estis pli tiom neeraripovaj kiom dum la juneco. Ili rustiĝis laŭgrade, sub la pezo de jaroj, igante lin iom post iom nekapabla distingi multajn nuancojn kaj en koloroj kaj en sonoj.
Tial la ŝanĝoj en alio, kiel konturo kiun paliĝis aŭ unu akra grincado /reguligante efektive ili mem por liaj okuloj ĉiam malpli penetrantaj kaj por liaj oreloj, ĉiam malpli akceptemaj/ finis por ne ekzisti.
Ŝi estis proksime al li de duona jarcento (aŭ eble ion de pli) kaj tio estis la unika certeco kiu por li gravis havi. Ŝia estis la unua imago kiun li volis revedi ĉe la komenco de ĉiu nova tago ĉar tia maniere, dum la dudek kvar horaj sekvantaj, li estis certa, ke ekzistus io pro kio valorus la penon vivi en tempo ne plu rekonebla.
Jes, lia edzino estis la unika persono kiu kapablis surprizi kaj rekredigi lin pri la fakto ke, la mondo ne povus oferi plu belecon kaj dolĉecon al neniu.
Al li, por ŝi, ĝi daŭrigis inspiri amon kaj esperon, tagon poste tago. Kaj pro tio - sed nur pro tio - li estis profunde dankema al ĝi.

Prologo a “Riflesso infuocato”




(o attraverso lo specchio del tempo)

Ormai il colore dei suoi capelli non aveva più la tonalità del grano maturo in un pomeriggio canicolare, ma era molto più simile agli sbuffi lattiginosi delle nuvole in una mattina tiepida di primavera.
Nemmeno il suono dei suoi passi era così leggero come quando l'aveva distinto la prima volta, in mezzo agli altri rumori di fondo; infatti adesso era più marcato.
Tuttavia, per lui, ciò non contava niente. In fondo, ad essere pignoli, anche la sua vista e il suo udito non erano più infallibili quanto in gioventù. Si erano arrugginiti progressivamente, sotto il peso degli anni, rendendolo a poco a poco incapace di cogliere molte sfumature sia nei colori che nei suoni.
Perciò, i mutamenti nell'altra quali lo sbiadimento di un contorno o uno stridio graffiante, regolandosi di fatto sui suoi occhi sempre meno penetranti e sui suoi orecchi sempre meno ricettivi, finivano per non esistere neanche.
Lei gli era accanto da mezzo secolo (o forse qualcosa di più) e questo soltanto era la certezza che gl'importava di possedere. La sua era la prima immagine che voleva rivedere all'inizio di ogni nuovo giorno perché così, per le ventiquattr'ore successive, era sicuro che ci sarebbe stato qualcosa per cui valesse la pena vivere in un tempo irriconoscibile.
Sì, sua moglie era l'unica persona capace di sorprenderlo, di farlo ricredere sul fatto che il mondo non avesse più da offrire né bellezza né dolcezza a nessuno.
A lui, tramite lei, esso continuava a distillare amore e speranza, giorno dopo giorno. E di questo - ma soltanto di questo - gli era profondamente grato.

Reflekto arda


La pupilo el arĝento
havas la reflekton ardan
de la granatarbo matura
dum ĝi apogiĝas,
kun tremo ĝentila,
sur penso postvenanta
de la imago amata
neŝanĝata kaj neŝanĝebla.

Tiu fingrospuro
de lia koro
invadas kaj reanimas
protektas kaj konsolas
la regardon de suno
kiu ne eklipsiĝas ankoraŭ.

Riflesso infuocato

La pupilla d'argento
ha il riflesso infuocato
del melograno maturo
mentre si posa,
con un fremito gentile,
sul pensiero sopraggiunto
dell'immagine amata,
immutata e immutabile.

Quell'impronta digitale
del suo cuore
invade e rianima,
protegge e consola
lo sguardo di un sole
che non si eclissa ancora.