Estas nokto. Pluvas. Tiktaktio... kiel bato de la koro

Pluvas longe... sen bruo, sen ke tio konsternas oǔ surprizas. Pluvas akvo sur akvon, nedifinita, senkolora maso, komuna al alia akvo kiu jam pluvis.

Sed tio kio ŝajnas sensignifa, elaĉetas kaŝe  kaj  sen la scio de la mem pluvo, ĉion kio  ne povas esti estingata neniam.

Vi fluas guto post guto.
Kaj ankoraǔ pli dense vi verŝu ĉie...

Ne eblas halti vin, vi povas fali senĝene.
Muĝas la tondroj kiel malsataj roradoj, senesperaj krioj!
Ili malsatas de larmoj, ili petegas la negatan ploron.
Kaj vi falas, pluvo, ne sen bruo kial vi estas la  ploro glita sur la vizaĝoj de mondo kiu ne scias fluigi plu  larmojn "Kial fluigi larmojn?"  
 Pluvo kiu plaŭdas ankaǔ  por vizaĝoj jam nun kalkigataj, sen la esprimo plej granda kiu igas ili gehomoj: malgrandec-esprimo! (oǔ grandec-esprimo?)
Pluvo, vi falas por memorigi  al ni /kvankam ni ne havas  nenecesajn memorojn/ tion kiun ni ne sciis.
Vi falas ankoraǔ, vi falas ĉiam por gliti sur nia fragila ŝelo el ŝtalo, malantaǔ kiu    ni barikadas nin, ni kaŝas nin.
 Vane, por viaj mil tuŝoj de  atavisma kompato.