La eĥo de la foresto

La eĥo de la foresto
havas la estingitan spiron
de nekonstanta voĉekzerco
kiu plimultiĝas inter lumo oleeca,
ŝprucigata sur la koroloj mordidaj de jasmenoj,
kaj zono de ombroj angulplenaj,
interplektitaj al foliaro
el smeraldo ŝlima.

Ĝi resaltas laŭ saltoj
inter la profumoj intensaj
de memoroj ĝojaj
- floroj malfermitaj ne ankoraŭ detruitaj -
kaj la miasmoj duonaspraj
de malplenoj mallumaj
kiuj fosas sin niĉojn
en vegetado malseka
formetita ĉirkaŭ
blankaj vorticoj neperfektaj.