Via atenta rido,
bruegante gaja en la vivĉambro,
estis anoncata per irizaj lampoj
kiuj elvenas,
kiel subtilaj ŝnuretoj
el obskuraj ĉieloj de viaj okuloj
sen fundo kaj sen profundegaĵo.
Per ili vi estus volinta senmovigi min,
hipnotigante min:
mi sciis tion, mi atendis tion.
Ĉiam mi malantaŭensaltis,
pro aŭtomato timo,
antaŭ la neŭtra glateco de tiuj heloj.
Imagante abismojn kaj nigraj borojn
bori ĉiun homan kaj dian ĉielon,
mi intuiciis la formon de fera pintingo
kompleti la ekzaktan misuron
de viaj heroldantaj lampoj.
Nessun commento:
Posta un commento