aŭ per la spegulo de la tempo
Nun jam la
koloro de ŝia hararo ne havas plu la nuancon de la matura tritiko
dum posttagmezo someravarmega sed ĝi estis multe pli simila ol
laktecaj pufoj de la nuboj dum tepida mateno de printempo.
Ankaŭ la sono
de ŝiaj paŝoj ne estis tiel malpeza kiel kiam li sentis ĝin
unuafoje inter la aliaj fonbruoj;
fakte nun ĝi estis pli markita.
Tamen, por li,
ĉio gravis nenio. Finfine por esti ĉikanemaj ankaŭ lia vido kaj
lia aŭdado ne estis pli tiom neeraripovaj kiom dum la juneco. Ili
rustiĝis laŭgrade, sub la pezo de jaroj, igante lin iom post iom
nekapabla distingi multajn nuancojn kaj en koloroj kaj en sonoj.
Tial la ŝanĝoj en alio, kiel konturo kiun paliĝis aŭ unu akra grincado /reguligante efektive ili
mem por liaj okuloj ĉiam malpli penetrantaj kaj por liaj oreloj,
ĉiam malpli akceptemaj/ finis por ne ekzisti.
Ŝi estis proksime al li de duona
jarcento (aŭ eble ion de pli) kaj tio estis la unika certeco kiu
por li gravis havi. Ŝia estis la unua imago kiun li volis revedi
ĉe la komenco de ĉiu nova tago ĉar tia maniere, dum la
dudek kvar horaj sekvantaj, li estis certa, ke ekzistus
io
pro kio valorus la penon vivi en tempo ne plu rekonebla.
Jes, lia edzino estis la unika
persono kiu kapablis surprizi kaj
rekredigi lin pri la fakto ke, la mondo ne povus oferi plu belecon
kaj dolĉecon al neniu.
Al li, por ŝi, ĝi daŭrigis inspiri
amon kaj esperon, tagon poste tago. Kaj pro tio - sed nur pro tio -
li estis profunde dankema al ĝi.
Nessun commento:
Posta un commento